KAVİN : '' ÇOCUKTAN GELİN OLMAZ '' '' Gün doğmuştu ufuktan. Papatyaların arasında parlayan bir çocuk vardı. Öylesine mutlu, öylesine güzeldi kaderinden bi:haber... Hiç yorulmaksızın devam ediyordu doğayla olan dansına. Bir ahenk yakalamış koşturuyordu. Gülen yüzü hiç solmuyordu koparılan papatyaların aksine. Bir ses yükseldi papatyaların ardında '' Kavin '' diye. Panikledi Kavin aniden. Dokunmaya kıyamadığı papatyaları, eze eze geçti üzerlerinden. Babasıydı onu bu denli haykırışlar içerisinde çağıran. Yanına vardığında soluk soluğa kalmıştı Kavin. Arkasına dönüp baktığında, o çok sevdiği papatyalardan özür dilermişcesine bir yaş aktı gözlerinden. Paşalar gibi yatıp kalkan babasına bir sofra kuruverdi. Tam dışarı adımını atmıştı ki bir ses işitti arkasından '' İyi öğren Kavin ev işlerini, beni kocana mahçup etme '' Çok aldırış etmeden boya kalemlerini aldı ve rengarenk dünyasının renklerini dökmeye başladı Kavin. Çok