Ehlikeyf

YAŞAMIN KIYISINDA MATHİLDA  Yarı uyur yarı uyanık geziniyordu dört duvar arasında Mathilda. Bir yandan gözlerini ovuşturuyor bir yandan da uyanmak istemiyordu. Sonuna kadar çekmiş siyah perdelerini, saklanmak istermişcesine açmıyordu. Oda karanlık, Mathilda düşünceli... Kafasında dönüp duran düşüncelerin somut haliydi. Bir o yana bir bu yana gidip duruyordu. İçmesi gereken ilaçları içmiyordu. Sürekli aynı kelimeleri tekrarladığının farkında bile değildi. '' Akşam saat on, güzelmişim, onunmuşum, sokaklar arası koşturmaca, saat onu çeyrek geçe, yorgun düşen bacaklarım, duyulmayan çığlıklarım, gözümün önünden geçen hayatım, ellerinin arasındaki saçlarım, serzenişlerim... '' Bir kez daha dökülüverdi ağzından sırasını dahi bozmadığı kelimeler. Mutfağa koştu aniden. Bir içimde bitirdi bir bardak suyu. Tam içeri gidecekti ki yüzüne vuran gün ışığını farketti. Korktu, kapattı perdesini. İçeri geçtiğinde aynanın üzerindeki not gözüne çarptı. '' Yaşamak... Ne g

Geldi çattı yine gecenin hüznü, elbet gün doğacak ama ne güneşli ne de fırtınalı. Ufuk düşünceli, karamsar. Doğa canlılığını kaybetti. Yeşillerin yerini kahverengiler, ufak tebessümlerin yerini vedalar aldı. Yaprak ağaca küstü, çiçek toprağa. Mutsuzdu yine çocuk. Çamura batan ayakkabıları bir de uçuramadığı uçurtması. Kapattı perdesini Feride Hanım. Alışamamıştı anlamsız vedalara bir de cansız toprağa. Perdenin ardından cama vuran bulutların hıçkırıkları, ağaca küsen yaprak, soğuyan kahve ve okunmayı bekleyen bir kitaptı rafa kaldırılan.  Sararmış, tozlu sayfaların ardından beyaz bir sayfa... Gelinliğini giyen doğa; ne siyahı severdi ne de güne doğan sarıyı.Tüm duygulara donuktu bu sefer. Eteğinde oynayan çocuklar, gökte dans eden kristaller, fısıldayan fırtınalar... O sadece beyazı severdi. Kirlenmemiş, dokunulmamış bir beyaz. Üşüyen Feride Hanım yaktı sobasını, çekti dizlerine kadar battaniyesini. Güneşli günlerin düşünde uyuyakaldı kanepesinde.  Uyandığında ne sarıya b