Feride Hanım

Geldi çattı yine gecenin hüznü, elbet gün doğacak ama ne güneşli ne de fırtınalı. Ufuk düşünceli, karamsar. Doğa canlılığını kaybetti. Yeşillerin yerini kahverengiler, ufak tebessümlerin yerini vedalar aldı. Yaprak ağaca küstü, çiçek toprağa. Mutsuzdu yine çocuk. Çamura batan ayakkabıları bir de uçuramadığı uçurtması. Kapattı perdesini Feride Hanım. Alışamamıştı anlamsız vedalara bir de cansız toprağa.

Perdenin ardından cama vuran bulutların hıçkırıkları, ağaca küsen yaprak, soğuyan kahve ve okunmayı bekleyen bir kitaptı rafa kaldırılan. 

Sararmış, tozlu sayfaların ardından beyaz bir sayfa... Gelinliğini giyen doğa; ne siyahı severdi ne de güne doğan sarıyı.Tüm duygulara donuktu bu sefer. Eteğinde oynayan çocuklar, gökte dans eden kristaller, fısıldayan fırtınalar... O sadece beyazı severdi. Kirlenmemiş, dokunulmamış bir beyaz. Üşüyen Feride Hanım yaktı sobasını, çekti dizlerine kadar battaniyesini. Güneşli günlerin düşünde uyuyakaldı kanepesinde. 

Uyandığında ne sarıya boyanmış bir tuval ne de gelinliğini giymiş bir genç kız vardı penceresinde. Hüzün gitmişti bu diyardan. Umut serpilmişti tüm doğaya. Artık yoktu ansızın esen fırtına.  Alacalı bir kuş kondu penceresine. Doğadan yükseliyordu sesler... Dans eden kuşların sesi, yeşeren yaprakların hışırtısı, gürül gürül suyun akışı...

Su gibi çabuk geçti zaman. Birden dondurmacının sesi yankılandı Feride Hanım'ın kulaklarında. Elinde balonlarıyla gezen satıcı bir de tüm sessizliği bozan çekirdek canlandı gözünde. Denizlerin dalgası, kumsalın sessizliği, salıncak sırası değişti aniden. Yeşillikler içinde kayboldu çocuk. Penceresinden gülümsedi Feride Hanım. 

Yine veda vakti geldi çattı. Bu sefer bulutlar ağlamıyor, yaprak ağaca küsmüyor, kristallerde gökte dans etmiyor artık. Ne umut serpiliyor doğaya ne de yapraklar yeşeriyor. Artık dondurmacı bile geçmiyor sokaktan. Salıncak sırası da gelmez oldu zaten. Çıkmaz sokağa hapsolmuşcasına kaybetti kendi benliğini. Ne kaçabiliyor ne de kalabiliyordu Feride Hanım.Öylesine hissiz öylesine mevsimsizdi...